فاكتورهاي مؤثر بر تحليل استخوان كرستال:
١- جراح يا عمل كننده:
هنگام جراحي، عمل كننده تروما به استخوان وارد كند، موقعيت نامناسب قرار دادن ايمپلنت، فاصله مناسب ايمپلنت با ايمپلنت رعايت نمي شود، فاصله مناسب ايمپلنت با دندان رعايت نمي شود، عمق نامناسب قراردادن ايمپلنت، دريلينگ بيش ازحد يا كمتر براي قرار دادن ايمپلنت كه ممكن است باعث نكروز فشاري استخوان شوددر ٧٠ تا ٨٠ درصد در جراحي ايمپلنت نياز به بازسازي داريم كه ايمپلنت در زاويه و مكان مناسب قرار داده شود
٢- شرايط بيمار:
شرایط بیمار همواره یکی از عوامل بسیار مهم در دندانپزشکی بوده است. عرض استخواني ناكافي، لثه چسبنده ناكافي، بيماري پريودونتالي و عفونت كه همه باعث از بين رفتن و تحليل استخوان مي شود.در صورتي كه موارد جايگزاري ايمپلنت به درستي رعايت نشود ممكن است ايمپلنت اينتگره شود ولي چند سال بعد بيمار، داراي مشكلات بسيار زيادي است كه درمان اين موارد بسيار سخت مي شود.
٣- طراحي يا ديزاين ايمپلنت:
نوع آلياژ ايمپلنت، شكل و طول كانكشن ايمپلنت، طراحي ترد يا رِزوِه ايمپلنت. نكته اي كه بايد به آن توجه شود اين است كه گردن ايمپلنت بايد پاليش شده باشد يا نه؟ كانكشن ايمپلنت به اباتمنت چه شكلي باشد و ميكرو گپي كه بين ايمپلنت و اباتمنت است در نهايت باعث چه مساله اي خواهد شد.در ايمپلنت هاي قديمي به علت اينكه اگر ايمپلنت به محيط دهان اكسپوز شود، جذب پلاك را كمتر كنند، معمولان گردن ايمپلنت را بصورت پاليش شده طراحي مي كردند و معتقد بودند كه اين طراحي باعث تحليل استخوان كمتري مي شود.
در اينجا مي خواهيم طراحي هاي مختلف گردن ايمپلنت را با یکدیگر مقايسه كنيم:
١- ايمپلنت هاي تيشولِوِل كه قسمت پاليش شده بالاي استخوان قرار داده مي شود.
٢-ايمپلنت هاي تيشولِوِلي كه قسمت پاليش شده اي كه كاملا درون استخوان قرار مي گرفت.
٣- يك سري ايمپلنت بون لِوِل كه گردن باريك پاليش شده داشتند.
ذکر یک نکته
بيشترين تحليل در اين سه مورد تحقيق
شده در حالت دوم بود. پس نتيجه گرفته شد كه استخوان سطح پاليش شده را دوست ندارد و
استخوان سطح خشن ايمپلنت را دوست دارد و بافت بيشتر قسمت پاليش شده ايمپلنت را
دوست دارد. پی ايمپلنت تيشولول را نبايد زير استخوان قرار داد چون باعث تحليل مي
شود و قسمت پاليش شده رو بايد بالاي استخوان قرار داد.
و اما ذکر چند نکته :
مساله بعدي ميكرو گپ بين ايمپلنت و اباتمنت است، يعني ناحيه اي كه ايمپلنت به اباتمنت متصل مي شود. اين هم در ثبات استخوان تاثير گذار است. گپ يا اين فاصله باعث آلودگي باكتريايي استخوان ودر نهايت تحليل استخوان مي شود. در طراحي كانكشن پلت فورم سويچ، قطر اباتمنت نسبت به ايمپلنت كمتر است كه باعث مي شود گپ بين اباتمنت و ايمپلنت از استخوان دورتر شود، پس احتمال تحليل استخوان كمتر مي شود و ثبات استخوان بيشتر مي شود. در ايمپلنت هاي تيشولول، با طراحي اين كانكشن در حقيقت باعث فاصله ماكروگپ از استخوان مي شويم.در مورد ايمپلنت هاي بون لول كه پلت فورم سويچ نيستند، اگر ايمپلنت را لب به لب استخوان قرار دهيم در حقيقت ماكروگپ دقيقا كنار استخوان قرار مي گيرد و باعث تحليل استخوان مي شود. پس در اين گونه طراحي ها بايد حتما نيم تا يك ميليمتر سطح پاليش شده بايد داشته باشيم و اين قسمت هم بايد بالاي استخوان باشد.
